دفاع وزیر راه وشهرسازی از حضور نیروهای مسلح در پروژه های مسکن و راه

بخشهایی از این مصاحبه را می خوانید:

 پروژه مسکن مهر پردیس را به قرارگاه خاتم‌الانبیا دادید؟
پردیس را به خاتم ندادیم. پردیس و هر شهر جدیدی نیاز دارد اتوبان‌ها، جاده‌ها و خیابان‌هایش ساخته شود و برق، روشنایی، آب، فاضلاب و مترو داشته باشد. شهر پردیس قراردادی با قرارگاه خاتم بسته که این کار به سرعت و جهادی انجام شود که زودتر مردم بتوانند از خانه‌هایشان استفاده کنند. در واقع مسئله مسکن مهر نیست، موارد دیگری است که برای ساخت یک شهر مورد نیاز است و برای آن شهر جدید، ارزش ایجاد می‌کند.
  اما این نگاه را ایجاد کرده که پشتوانه شما در وزارت دفاع سبب شده تا پروژه را به دست یک نهاد وابسته به بخش نظامی بدهید.
نظامی نیستند. همه جای دنیا این‌طور است. از آمریکا که کشوری پیشرفته‌تر نیست یا حتی چین. دولت‌ها همواره وقتی می‌خواهند کار بزرگی را سریع انجام دهند، از ظرفیت مهندسی نیروی مسلح‌شان به‌عنوان پتانسیل استفاده می‌کنند. طبق قانون اساسی و طبق ضوابط قانون‌های دائمی ما، تکلیف نیروهای مسلح است که به مدد دولت بیاید و همه دولت‌ها از این ظرفیت استفاده کرده‌اند. این‌طور نیست که بگویند به ما پول بدهید که کار انجام دهیم. کار می‌کنند و از منابع، پس از ساخت و بهره‌برداری برمی‌دارند. علاوه بر اینکه آنها خودشان کار نمی‌کنند، ظرفیت‌های بخش خصوصی و مردم را به کار می‌گیرند. در حال حاضر هزاران شرکت با آنها کار می‌کنند. ما تصمیم گرفته‌ایم با شرکت‌هایی که مسئله داشتند و پروژه‌ها را خوابانده بودند، برخورد حقوقی کنیم. آنهایی که مشکل نداشتند و آماده بودند، کارشان را شروع کرده‌اند. شرکتی بود که کارش چهار سال متوقف شده بود و اخیرا فعالیتشان را شروع کرده‌اند. در بازدیدی که داشتیم، مشهود بود که تازه آمده‌اند. با شرکت‌هایی از جمله قرارگاه، قرارداد منعقد کرده‌ایم در مورد شهر جدید پردیس، نه به دستور وزیر، بنا بر تصمیم خودشان. من هیچ تصمیمی در این زمینه نگرفته‌ام. در هیئت‌مدیره خودشان تصویب کردند، به دلیل تشخیص درستی که دادند. چون مردم آنجا گرفتار هستند و مشکل دارند. بیش از ۳۰ هزار مسکن نیمه‌تمام مانده و چند سال است که مردم منتظر منازلشان هستند. کسی‌ که امکانات ندارد و نمی‌تواند به سرعت کار کند، هم باید قسط خانه و بانک دهد، هم اجاره‌خانه و هم دوره‌ای که سپری می‌شود روح و روانشان را آزرده می‌کند که صاحبخانه نشده‌اند. نباید برای این مردم که چشم‌انتظار هستند کاری ضربتی و انقلابی انجام دهیم که کار به سرعت تمام شود؟ پس نباید مورد اشکال باشد که کسی که این تصمیم را گرفته می‌خواهد حرکتی قوی انجام دهد.
  زمانی‎ که شما قرار بود به وزارتخانه بیایید با کارشناسان در حوزه دریایی و هوایی صحبت کردم و همه تأکید داشتند چون شما با وزارت دفاع همکاری داشته‌اید، می‌توانید نقش مهمی در صنعت هوایی داشته باشید. اولین مورد که همه توجه می‌کردند، پشتوانه شما بود. این پشتوانه چقدر در بخش‌های مختلف می‌تواند اثرگذار باشد؟
قبل از هر چیز وزارت دفاع نکته ممتازی دارد و آن اینکه باور به توانستن در آن فوق‌العاده قوی است و ظرفیتش هم ظرفیت علمی، مهندسی و تکنولوژی است. این پشتوانه برای کشور عظیم است. قاطعانه می‌گویم (چون در این حوزه عمر مفصل صرف کرده‌ام) که در کشور هیچ سرفصلی پیدا نمی‌کنید که تنگنا بوده باشد، به‌عنوان علمی، فنی و تکنولوژی، وزارت دفاع در آن دخالت نکرده و تأثیر نگذاشته باشد. بنابراین باور به توانستن است. این به معنای تیم نیست، فکر است. من آن فکر را در وزارتخانه دنبال می‌کنم و به لطف خدا این تفکر فعال شده است. اینکه به بیگانه نگاه کنیم و مردم خودمان را در انتظار نگه داریم و به خاطر موانع تحریم تأسف بخوریم که نشد، خب می‌توانیم با کارخانه ساخت داخل قرارداد ببندیم. مثلا می‌گویند فلان قطعه را نمی‌توانند بسازند، می‌گوییم فلان‌جا می‌تواند، بروید مذاکره کنید. این کار را می‌کنیم. من از ظرفیت‌های ملی و استعدادهای کشور که می‌تواند در رفاه مردم مؤثر باشد به‌واسطه همان پشتوانه، شناخت دارم. هدف از علم و تکنولوژی چیست؟ هدف این است که بتوانیم سطح و کیفیت زندگی مردم را بالا ببریم. اگر علم و تکنولوژی در زندگی ما تأثیر نگذارد و کیفیت زندگی ما را ارتقا ندهد چه تأثیری می‌تواند داشته باشد؟